कविता 

        

हिरव्यागार पानाची 

पिवळ्या धम्मक उन्हाची 

तुझ्यासाठी लिव्हतो कविता 

माझ्या खुळ्या मनाची 

आभाळ देते रानाला 

टपोऱ्या थेंबांची माळ 

वारा गातो मुक्तछंद 

कोवळे फुल जणू निरागस बाळ 

कोऱ्या कोऱ्या, पांढऱ्या शुभ्र पानाची 

देखण्या काळ्या रंगाची 

तुझ्यासाठी लिव्हतो कविता 

माझ्या खुळ्या मनाची 

जांभूळल्या डोंगरामागे आला 

गर्द नारिंगी गोळा 

आकाशाचा शेला जणू 

पाण्यामंदी बुडाला 

गायीच्या करुण डोळ्यांची 

आईच्या काजळमायेची 

तुझ्यासाठी लिव्हतो कविता 

माझ्या खुळ्या मनाची.

भूषण राक्षे. 

मार्केट

दुःखाची करंगळी धरून चालतोस कशाला?
सोड ना बोट चाल ना एकटा..
या रंगीत चोची टोचणारच ना राव
तुम्ही टोचून घ्या अँन्टी काहीतरी
                      अगऽऽ माझे बाय तुला माझी आठवण झालीच कशी???
                      फॉरमॅट मारून घे मेंदूला
                      भावडया गाऊ नको इश्काची गाणी
                      डोळ्यातल्या पाण्याला
                      मार्केट नाय.... 

फरपट..

आपल्यामधील शांतता बोलकीये

सांगू पाहतेय एकमेकांना आपल्यामधील निर्माण झालेल्या अंतराबाबत

मधोमध एक सीमारेषा आहे अंधुकशी पुसट..ती आहे मात्र सत्य...

दरवेळी आपण उभे येवून ठाकतो सीमारेषेवर अन् स्तब्ध होतो थिजून जातो दगडासारखे

अशा वेळी शब्द अनाथपणे घोटाळत बिलगत राहतात पण

आपण फक्त अंदाज घेत राहतो एकमेकांच्या अस्तित्वाचा अन् निमूटपणे परततो माघारी हिरमुसलेले

गोठ्यात परतावी गाय करुण डोळे घेवून जसे अन् दावणीला बांधून घेतो स्वतःला रोजच्या रहाटगाडग्याला

दररोजचा दिवस

एक नकोशी सवय

एक नकोशी चालढकल, फरपट.....

रघू दंडवते यांची झूठी कबर वाचून

येथे प्रत्येकाला आपण थोर आहोत असा साक्षात्कार होतो

आपण महान असे अधुनमधून वाटत राहते उगीचच येथे

आपल्यावर फार अन्याय झालाय

आपणच खरे ट्रॅजीडी किंग असे मनात येते

प्रत्येकाच्या येथे

खरे सुपरस्टार आपणच आहोत

असे ठणकावून तर कधी कानात सांगतो येथे प्रत्येकजण...

खर तर आपण किती खोल पाण्यात आहोत

हे माहीत असूनही

इतरांची मापे काढतो आपण

मी तर समुद्राचा साधा थेंब म्हणत

आपण ठरवून सर्वोच्च पदाकडे अंतिम कूच करतो

स्वतःच स्वतःला फसवत आपण

झूठी कबर होवून बसतो येथे.

जोहार

रोज तुझ्या नावाची जपमाळ चालू आहे
अष्टौप्रहर
दिनक्रम अस्ताव्यस्त पसरलाय खोलीभर
माझ्यासकट
भूतकाळाच दर्दभर संगीत ऐकू येतंय कानांना फक्त
तुझ्यापायी उध्वस्तापणाची बा रा ख डी गिरवतोय
पुन्हा पुन्हा
तुझ्यासमोर गरीब वाटत नशापाणी
तू जालीम तुझ्या जीवघेण्या आठवणी
शरणागतीचे पांढरे निशाण घेवून उभाये दारासमोर तुझ्या
जोहार माझे बाय
जोहार...

एकूणच

माझ्या कविता वाचून

काहीजण म्हणतील बरीये

अत्यंत बोगस रद्दड

काहींच्या मते..

खोटी आहे भोंदुगिरी नुस्ती

असेही म्हणतील काहीजण

कोणी काही म्हणायच्या आधीच

मीच म्हणवून घेतलय काहीजण

काय म्हणतील या नावाखाली

आणि हे सांगून अमर व्हायचय मला

माझ्या कवितेसकट...

मनाला हेही सांगून ठेवलय की

लोकांची तोंडे शिवता येण अवघड आहे एकूणच...

फ्याशन...

विषय साधा सोप्पा सरळ करायचा असतो अवघड

प्रतीके पेरत पेरत वाकडे झाड दाखवत

लटकवून टाकायचे त्याला एखादे घुबड

उगाचच असंबद्ध बडबडत

भुंकत राहायचे काही बाही

ओढायचा कोरा ताव घ्यायचा नक्षीदार पेन

रिती करायची शाही....

आशय विषय विसरून शीर्षकाला

द्यायचा संदर्भहीन घटस्फोट

घालायचा गोंधळ स्वतःचे संबळ वाजवत

वाचकाला ठरवायचे अडाणचोट

वाढवायची गुंतावळ केसं दाढी मिशा

अन् कानानाकात एखादे डूल

घालायची चित्रविचित्र कपडे

पांघरायची आधुनिकतेची झूल

उगाचच भांडायचे परंपरेशी

व्यसने रिचवता रिचवता

अर्धवट वाचून व्हायचे लाल पिवळे

अन् बोंबलत राहायचे नवता नवता...

औषधमिश्रित सोडा.

अस्सा वस्सऽऽऽकन अंगावर येतो ना दिवस
टूथपेस्ट मधल्या पेस्ट सारखा
पसरतो भस्सऽऽकन एकदम
मग बसावे लागते घासत कित्येक काळ.
चूळ भरून कंटाळा बाहेर टाकला तरी
अडकून पडतात कण...
रोजची भणभण सुरु होते
दात कोरून पोट भरायची.
आपल्याला आकडेमोड जमत नाही अन्
जोकरला राणी बधत नाही
रिकाम्या मेंदूचा होतो बेफाम घोडा
दिवसा चार ओळी
रात्रीला औषधमिश्रित सोडा.

गायछाप स्वप्न

निरर्थकता गिरवावी लागतेय क्रमिक...
बिंदू पासून सुरु झालेली रेघ शोधात आहे दुसऱ्या बिंदूच्या
जो सापडत नाही...
एक कर्मठ वेदना चिरंतन सत्य.
एक दुर्बोध आसक्ती अन् आभासमय भय.
हातावर मळतोय मी एक गायछाप स्वप्न .....

संदर्भ

थेंबात उतरले ऊन
धम्मक पिवळी नक्षी
पानात सांडले रंग
ओळीत उधळले पक्षी.
जर्द लाल जास्वंदाला
वेल्हाळ पाखरू भुलले
घनगर्द आभाळात
एक भगवे स्वप्न फुलले.
ही वाट गहीरी बाई
अन् पाऊल तुझे नाजूक
रस्त्यात उमलल्या आहे
कोवळ्या कळ्या साजूक.