फरपट..

आपल्यामधील शांतता बोलकीये

सांगू पाहतेय एकमेकांना आपल्यामधील निर्माण झालेल्या अंतराबाबत

मधोमध एक सीमारेषा आहे अंधुकशी पुसट..ती आहे मात्र सत्य...

दरवेळी आपण उभे येवून ठाकतो सीमारेषेवर अन् स्तब्ध होतो थिजून जातो दगडासारखे

अशा वेळी शब्द अनाथपणे घोटाळत बिलगत राहतात पण

आपण फक्त अंदाज घेत राहतो एकमेकांच्या अस्तित्वाचा अन् निमूटपणे परततो माघारी हिरमुसलेले

गोठ्यात परतावी गाय करुण डोळे घेवून जसे अन् दावणीला बांधून घेतो स्वतःला रोजच्या रहाटगाडग्याला

दररोजचा दिवस

एक नकोशी सवय

एक नकोशी चालढकल, फरपट.....